•نیاز به پوشش فضاهای وسیع در سازهها بدون وجود ستون میانی از یکسو و کاهش وزن و کاهش ابعاد المانهای سازهای از سوی دیگر سبب ایجاد سیستمهای متفاوت دالهای ساختمانی و گسترش آنها شده است.
•اولین گزینه در این راستا استفاده از سیستم دال و تیر بهجای استفاده از سیستم دال تخت میباشد. در این حالت با توجه به وجود تیرها در پیرامون دال سعی در کاهش حداکثری ضخامت دال بهعنوان مهمترین عامل در کاهش وزن ساختمان انجام میپذیرد. نیاز به تیرهای میانی در دهانههای بلند، صعوبت و مشکلات ناشی از آرماتوربندی تیرها و همچنین قالببندی آویزها و حجم نسبتاً زیاد مصرف بتن و آرماتور در این سیستم و نهایتاً غیراقتصادی بودن این سیستم در دهانههای بلند (بیش از 7 متر) مانع از گسترش این سیستم در ساختمانهای خاص شد.
•دال مجوف در حقیقت همان بهبودیافته سیستم دال و تیر میباشد با این تفاوت که:
•اولاً: فاصله تیرهای میانی در این سیستم بهینه شده است (حداکثر 75 سانتیمتر)
•ثانیا:ً عرض این تیرها به حداقل کاهش پیدا کرده است (بین 10 تا 20 سانتیمتر)
•ثالثاً: ضخامت دال در این سیستم به کمترین میزان اجرایی کاهش یافته است (6 تا 10 سانتیمتر)
مزایا:
•دهانه بزرگتر
•حجم بتن کمتر
•ارتفاع کمتر کف تا کف
•کاهش ارتفاع کل ساختمان
•امکان ستونگذاری نامنظم
•امکان ایجاد بازشوهای بزرگ و نامنظم در سقف
•کاهش وزن ساختمان
•بهبود عملکرد لرزهای
•افزايش سرعت اجرا
•کاهش هزینهها
معایب :
•در کنار مزایای سیستمهای وافل از جمله کاهش وزن دال به حداقل میزان ممکن و گسترش دهانههای سازه، از مشکلات و معایب این سیستم میتوان نیاز به قالبهای خاص جهت اجرای سیستم دال مجوف، هزینه بالای قالببندی، نیاز به سقف کاذب و صعوبت اجرایی بالاتر نسبت به سیستم دال و تیر را برشمرد. که عمده این مشکلات به پیمانکار مربوط میشود.
